تکیه دزاشیب

نحوه طراحی تکیه دزاشیب به گونه‌ای است که امکان ورود نور آفتاب از بخش مرکزی سقف وجود دارد و در طول روز، فضای تکیه با نور طبیعی روشن می‌شود. در جبهه شمالی طاق نماهایی وجود دارد که هر یک از آنها در گذشته به یکی از طایفه‌های دزاشیبی تعلق داشت و افرادی از همان طایفه نیز مسئول پذیرایی از خودشان بودند. علاوه بر كتيبه هاي قرآني، روايت جبرئيليه (نادعليا) و ‌تر كيب بند محتشم، از دیگر تزئینات تکیه می‌توان به اسباب و ابزار آلاني نظیر نخل، علامتهای پنج تيغه و يازده تيغه قديمي، طوق، چند گلابدان گلدان وقفی و همچنين چند طاقه شال و بيرق و دو مشعل و چند تابلوي رنگ روغن از وقايع كربلا اشاره کرد. این اثر در تاریخ ۳۰ تیر ۱۳۸۴ با شماره ثبت ۱۲۲۱۸ به ‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

پیشینه بنای حسینیه دزاشیب به بیش از یکصد و بیست سال پیش می‌رسد. این حسینیه در زمان ناصر الدین شاه ساخته شد. گفته می‌شود که در قسمت شمالی این حسینیه نمازخانه کوچکی بوده و ساختمان کنونی حسینیه به استثنای شیروانی آن به هزینه مردم نیکوکار و همت مرحوم رضا قلی خان مجدالممالک با مساحتی بیش از 500 متر مربع برپا می‌شود. بعدها، در حدود 70 سال قبل، شیروانی این تکیه به خرج خیری به نام حاج محمد علی یخچالی ساخته شد.

ساختمان قدیمی تکیه، طراحی و تزئینات ساده معماری آن از یک طرف و اشیا آیینی موجود در جای جای تکیه، نمونه بسیار کاملی از تکیه‌های قدیمی است که هر بازدیدکننده‌ای به راحتی می‌تواند فضای روحانی و مراسم آیینی آن فضا را از گذشته حس کنند. در همه روزهای ماه محرم، در این تکیه مراسم عزاداری انجام می‌شود. هنگام محرم، مراسم نماز صبح و ظهر و مغرب و عشاء در تكيه برگزار مي شود. در ماه محرم تقريبا بيست شب، مراسم اطعام و صبحانه نیز در این حسینیه برقرار است. در برخی سالها، به مناسبت ايام سوگواري امام حسين(ع) مجالس تعزيه به همت اداره فرهنگ و ارشاد اسلامي شهرستان شميرانات، در حسينيه دزاشيب برگزار می‌شود.

حسینیه در ساعات11 تا 13 و 17 تا 20 همه روزه باز بوده و عموم میتوانند از آن دیدن کنند. اما مراسم ماه محرم در این حسینیه با تشریفات خاصی برگزار شده و میزان مراجعه شهروندان در این دوره بسیار بالاست.

نزدیکترین پارکینگ عمومی به این حسینیه، پارکینگ باهنر است که حدود 750 متر با آن فاصله دارد. دردسر پیدا کردن جای پارک خیلی بیشتر از این است که این فاصله کوتاه را با تاکسی عبوری یا اتوبوس و یا حتی پیاده طی نمایید.

«دانشنامهٔ تاریخ معماری ایران‌شهر» سازمان میراث فرهنگی و گردشگری ایران