غار بنوو

طول غار 600 متر و عمق غار 20 متر است. این غار دارای ساخت و سازهای گوناگونی است که از جمله شاخص ترین آنها حوضچه، بقایای چهارطاقی است. سکویی سرتاسری همراه با دیوار پشت بند در جلو دهانه ورودی است که قسمتی از آن فروریخته است.

کناره های دیوار غار ۱۲ حوضچه آب تقریبا” به ابعاد ۳×۳٫۵ و در راستای جنوبی ۷ حوضچه به ابعاد ۴×۵ متر وجود داردکه در ضلع غربی آن ۴ پلکان با خیز ۳۰ سانتی متر ساخته شده و بوته های پرسیاوشان بدنه غار و حواشی حوضچه ها را آراسته و هوای خنک و مرطوب در درون غار در حال جریان است کف غار ناهموار بوده و شیب آن به سمت دهانه غار است.

نوشته های برجای مانده بر سنگها حاکی از آن است که این محل روزگاری محل سکونت افرادی بوده است که زبان سانسکریت داشته اند و البته سمبلهايی در بنوو حكايت از وجود دين شيوا برستي در عمادده و بخصوص در غار بنوو دارد. شيوا يا خداي درهم كوبنده هنگامي كه خشم ميگيرد نماد نابودي ظلم و ستم است. معمولا بيروان شيوا دوست دارند در انزوا زندگي كنند و با رياضت هاي فراوان و گاها چند ساله خود را براي كارهاي عجيب و غريب آماده كنند.

بسياري از كارهاي مرتاضان هندي ريشه در شيواپرستي دارد. وجود نوشته‌هايي به خط عبري بر روي ديواره‌هاي اطراف غار و حفر حوضچه‌هاي آب به دست انسان است. به نظر مي‌آيد از اين غار در دوران‌هاي گذشته عده‌اي به عنوان پناهگاه استفاده مي‌کردند. خط ديواناگري مربوط به زبان سانسكريت است. بهر روی آثار به جای مانده در این محل حکایت از آن دارد که این غار قرنها پیش از ورود اسلام، محل سکونت قبایلی بوده است که با آمدن اسلام به جاهای دیگر خارج از ایران کوچ نموده اند.

پس ازعبور از عماد ده و گذشتن از برکه های شیخه و حاجی جعفر و طی مسافت 8 کیلومتری مسیر ماشین رو مسیر پیاده رو آغاز می شود بعد از گذر از دو تپه مرتفع به دشت مندو (ماندنی) می رسیم، دشتی خرم و سرسبز که پوشیده از درختان کنار، انجیر کوهی و بوته های گل ها و گیاهان بهاری می باشد در این دشت برکه ای نیز وجود دارد که پس از توقفی کوتاه در کنار آن مسیر خود را به طرف کوه گاوبست ادامه می دهیم در طول راه با گذرگاههای صعب العبور و فراز و نشیبهای متعددی مواجه می شویم که مناظر طبیعی بسیار زیبایی را دربرابر چشمان ما تصویر می کند.

وجود درختان و گیاهانی که از گوشه و کنار کوه از دل سنگها روییده اند که زیباییهای مسیر را مضاعف نموده است و اشتیاق ما رابه ادامه راه بیشتر می کند پس از حدود یک و نیم ساعت پیاده روی به غار نزدیک می شویم شکافی بزگ و عمیق در دل کوه با دیوار سنگ چینی که دهانه غار را محصور کرده بر دور آن خود نمایی می کند.

وجود پشه های زهر دار در منطقه برای شب مانی افراد در فضای باز توصیه نمی شود. تا چند سال پیش معبدی نیز در قسمت جنوبی این غار وجود داشت که بیشتر به آتشکده شبیه بود و در حال حاضر بر اثر سهل انگاریها به کلی ویران شده است.

متاسفانه هیچ کوششی از طرف سازمان میراث فرهنگی یا هر نهاد ذیصلاح در خصوص بازدید و کاوش و جستجو در آن صورت نگرفته است.