پارک ملی کویر

اين منطقه در سال ۱۳۴۳ توسط كانون شكار ايران با مساحت ۶۰۹ هزار و ۴۳۸ هكتار حفاظت شده، اعلام شد و در سال ۱۳۵۵ به پارك ملي تبديل شد و در سال ۵۷ شوراي عالي محيط زيست با آزاد اعلام كردن قسمت هاي جنوبي، آبريز هاي كوه سرخ و آبريز هاي جنوبي كوه سفيد آب را جزو پارك ملي اعلام كرد ؛ به این ترتیب

مساحت پارك ملی کویر ۶۷۰ هزار هكتار است. در سال ۶۱ با توجه به شرايط اقتصادي، اجتماعي و امكانات و توانايي هاي حفاظتي به دو قسمت پارك ملي به وسعت ۴۲۰ هزار هكتار شامل منطقه سياه كوه، نخجير، سفيد آب و كليه ارتفاعات و تپه ماهورها و دشت هاي مجاور آن و منطقه حفاظت شده كوير به مساحت ۲۵۰ هزار هكتار شامل دشت هاي مكوش، سياه پرده، پرده زرد و ارتفاعات دوازده امام و نره خركوه تقسيم شد كه اکنون تحت مديريت اداره كل حفاظت محيط زيست استان سمنان قرار دارد.

پارك ملي كوير علاوه بر داشتن جوامع گياهي كويري، نيمه كويري و جوامع گياهي خاك هاي شور در بخش هاي كوهستاني داراي جوامع گياهي با سيمايي استپي است.

پارك ملي كوير علاوه بر دشت هاي هموار و تپه ماهورها، داراي رشته كوه هايي در بخش جنوبي، شرقي و مركزي نيز است.

در دره ها و كوهپايه هاي سنگي گونه كاروان كش اغلب به چشم مي خورد. در اطراف چشمه هاي لب شور گونه هاي گز، گرگ تيغ، توده هاي انبوه ني از جوامع گياهي اين منطقه به شمار مي آيد. در اطراف قصر بهرام كه از خاك هاي سنگريزه اي تشكيل شده درمنه همراه با شور، گون، آتريپلكس، سودا، هليوتروپيوم پراكنده اند روي دامنه هاي صخره اي كوه ها بوته چوبك، پوشيده شده است.

بهترين زمان براي بازديد از اين جاذبه فصل اوايل بهار و پاييز است.

پرندگان اين پارک شامل کبک، تیهو، زاغ بور، هوبره، انواع گنجشک، سهره، چکاوک و پرستو، انواع پرندگان شکاری ازجمله عقاب طلایی، سنقر، سارگپه، شاهین، بحری و دلیجه، و پرندگان مهاجر مانند فلامینگو، آنقوت، خوتکا و انواع غاز و مرغابی هستند.

پارک ملی کویر، تنها پارک ملی در ایران است که به‌گفته سازمان محیط زیست در آن هیچگونه سکونتگاه انسانی، معدنی و پروانه چرای دام وجود ندارد.

 مهم‌ترین تهدید در قسمت منطقه حفاظت شده کویر اراضی تحت کنترل نیروهای نظامی است که با برگزاری مانورهای مختلف، ایجاد انفجار و غیره امنیت زیستگاه در بخش حفاظت شده را به خطر انداخته است.