آبشار گنجنامه همدان

آبشار گنج‌نامه با ۱۲ متر ارتفاع، هر سال شمار بالایی از بازدیدکنندگان را به آن‌جا می‌کشاند. بهتر است بدانید این آبشار دارای آب دائمی است و در زمستان‌ها نیز در جریان است. آبشار گنج‌نامه در مسیر صعود به ارتفاعات کوه الوند و در پنج کیلومتری غرب همدان کنار کتیبه‌های گنج‌نامه قرار دارد.

دبی متوسط آب این آبشار 200 لیتر در ثانیه است که از دره زیبای عباس آباد و گنج نامه می‌گذرد. همچنین، آبشار گنجنامه در مسیر صعود به ارتفاعات کوه الوند و نزدیک شهر تاریخی همدان واقع شده است.

کتیبه های معروفی از دوره هخامنشی در نزدیکی این آبشار به جای مانده، کتیبه هایی که یادگاری از دوران داریوش و خشایار شاه هخامنشی به زبانهای پارسی باستان ایلامی و بابلی و در مسیر راه شاهی آن روزگار نگاشته شده اند تا کاروانیان هنگام استراحت آن را بخوانند و پی به عظمت شاه و اصل و نصب وی ببرند.

اکنون دیگر کتیبه ها در مسیر راه شاهی دیده نمی شوند و دست روزگار آنها را در دل کوه سنگی و در مسیر آبشار گنجنامه و الوند قرار داده است. هر رهگذر و مسافری که به همدان می رود حتما به دیدارگنجنامه خواهد رفت و این دو کتیبه را از نزدیک خواهد دید.

در پشت آبشار گنجنامه همداندشتي زيبا و پرگل در دامنه کوه الوند فرش گسترانيده است که به ميدان ميشان معروف است. اين دشت زيبا در فصل بهار ميعادگاه علاقمندان به کوه و طبيعت، گروه هاي مختلف کوهنوردي و دانشجويان علاقمند است. در ميان صخره هاي اطراف دشت ميشان، آبشارهاي فصلي بسيار زيبايي مي توان يافت.

از نزديکي آبشار گنجنامه، جاده اي جدا مي شود که با گذشتن از پيچ و خم هاي دامنه کوه الوند و دشت هاي مرتفع بسيار زيبا به شهر تويسرکان، مرکز گردوي ايران مي رسد. در ابتداي بهار مسير گنجنامه به تويسرکان، به واقع ديدني و غيرقابل توصيف مي شود.

فصل های بهار و تابستان، مناسب ترین زمان برای بازدید از این جاذبه هستند. البته وجود قندیل‌های یخی در فصول سرد، زیبایی آبشار گنجنامه همدان را دوچندان و خیل عظیمی از یخ نوردان را به خود جذب می‌کند.

کتیبه های معروفی از دوره هخامنشی در نزدیکی این آبشار به جای مانده که یادگاری از دوران داریوش و خشایار شاه هخامنشی است و به زبان های پارسی باستان ایلامی و بابلی و در مسیر راه شاهی آن روزگار نگاشته شده اند. به شما پیشنهاد می کنیم از این جاذبه تاریخی نیز دیدن کنید.

آبشار گنجنامه به عنوان بیست و یکمین اثر طبیعی ملی در تاریخ 15 دی 1387 در فهرست میراث طبیعی ایران به ثبت رسیده است.