آرامگاه سیبویه

در سال 1353 شمسی توسط انجمن آثار ملی ایران آرامگاهی برای این دانشمند گرانقدر ساخته می‌شود. بنای آرامگاه تالاری است در سمت شمال به طول 8 و عرض 5 متر که شامل طاق‌نماهایی با کاشی‌های معرق اثر هنرمندان خراسانی است.

سیبویه هنگامی که عزم سفر به خراسان کرده بود در مسیر راه بیمار می‌شود و در سال 180 هجری قمری در حالی که فقط 40 سال داشت، در شهر شیراز از دنیا می‌رود و در گورستان باهلیه مدفون می‌شود.

معنای نام وی «منسوب به سیب» است زیرا بسیاری از نام‌های ایرانی پیش از اسلام و اوایل دوره اسلامی به پسوند نسبی «-ویه» ختم می‌شدند همچون دادویه و زادویه. فیروزآبادی مؤلف قاموس درباره معنای نام وی می‌گوید: سیبویه یعنی «بوی سیب» و برخی نوشته‌اند که این ترکیب، معرف کسی است که از وی بوی خوش به مشام می‌رسیده است. گروهی نیز ظرافت و لطافتی که سیبویه داشته را دلیل اشتهار وی به این نام می‌دانند.

قبر سیبویه در وسط آرامگاه واقع شده و روی آن سنگ سیاهی به طول 190، عرض 70 و ارتفاع 35 سانتی‌متر قرار دارد. در واقع نام محله سنگ سیاه به وجود همین سنگ بازمی‌گردد.

یکی از راه‌های دسترسی به این آرامگاه، از طریق دروازه کازرون است. با گذشتن از مقابل امامزاده سید تاج‌الدین غریب و با پیمودن مسافتی حدود 800 متر می‌توان به آرامگاه رسید.

ناگفته نماند که در شهر قدیمی سیراف (در عسلویه استان بوشهر) که اکنون بندر طاهری نامیده می‌شود، یک مزار دیگر به نام این دانشمند وجود دارد.

وب‌گاه تاریخ ایران در امروز، کتاب اطلاعات عمومی، سامانه آرمان سفر