آرامگاه شیخ احمد غزالی

آرامگاه شیخ احمد در طول تاریخ دچار فراز و فرودهای بسیار شده است. ابتدا مکان اصلی آرامگاه ایشان در جوار زیارتگاه امامزاده حسین (فرزند امام رضا(ع)) قرار داشت که توسط شاه عباس در جهت سیاست‌های مبارزه با اهل سنت و ترویج تشیع، ویران شد و بقایای جسد ایشان توسط مریدان صوفی به محل فعلی مسجد انتقال یافت و با نام امامزاده احمد خوانده شد. در دوران محمدعلی شاه قاجار مجدداً این مکان تخریب شد. در سال ۱۳۲۸ هجری قمری بر ویرانه‌های این آرامگاه مسجدی به نام احمدیه توسط مجدالاسلام حاج ابوتراب حسینی ساخته شد و مزار او در زیرزمینی کوچک در زیر مسجد تعبیه شد.

تا چند سال اخیر این مکان، تحت اداره مشترک سازمان میراث فرهنگی و هیئت امنای مسجد بود اما از آن جهت که این مکان مکرر از جانب صوفیان مورد زیارت قرار می‌گرفت و مسجد نیز محل دائمی برگزاری مراسم مذهبی بود، میان اهل شریعت و طریفت درگیری‌هایی پیش آمد که در نهایت به دستور امام جمعه قزوین و ارگان‌های امنیتی این زیرزمین تعطیل شد و سنگ قبر و لوح و کتیبه آن جابه‌جا شد.

در کنار مزار شیخ احمد کتیبه دیگری نیز وجود داشت که اشاره به محل دفن سلطان سید محمد ولی در سنه ۱۰۳۵ هجری قمری بر آن حک شده بود. ورودی مسجد قوس دار و دارای دری آهنی و مزین به کاشی کاری است. درب ورودی به دو راه تبدیل می شود که سمت چپ با چند پله پایین رفته و به حیاط می رسد که از صحن مسجد پایین‌تر است و راه مسقف سمت چپ که نیم دایره دور حیاط می چرخد به صحن مسجد می رسد. در سمت شمالی حیاط، آرامگاه و در کنار آن انبار و در سمت غربی آن وضوخانه و سرویس بهداشتی و در ضلع جنوبی سردابی دیگر قرار دارد. ارسی ها، نورگیرهای مشبک و طاق های تزیینی مسجد دارای کاشی‌کاری‌های زیبایی به سبک دوره قاجار است.

فصل بهار تا اوایل پاییز زمان مناسبی برای سفر به قزوین است اما باتوجه به سرپوشیده بودن آرامگاه شیخ احمد غزالی می‌توانید هرزمان از سال از آن بازدید کنید.

روی دیوار غربی سرداب، تابلویی از شجره‌نامه سلسله‌های صوفیه نصب شده است.