مقبره بابا قدرت اسفراین

برخی پژوهشگران صاحب این قبر را «درویش حسین بن محمد و سازندۀ بقعه کوران» می­دانند و قدمت آن به دوران صفویه باز می گردد.

از ویژگی های این جاذبه می توان به ثبت آن در تاریخ 17 مرداد 1383 با شماره 11052 به عنوان یکی از آثار ملی ایران اشاره نمود.

ورودی بنا به شکل یک ایوان بلند با قوس نیم دایره­ای است که با مصالح آجر و سیمان احداث شده و حدود 5 متر عرض دارد. باتوجه به عکس­ های قدیمی و نقل قول­ افراد محلی، در گذشته ورودی آرامگاه به شکل دهانۀ یک غار طبیعی و ارتفاع آن به اندازۀ قامت یک انسان بوده است. پس از ورودی یک تالار مستطیل شکل به عرض 30/4 و به طول 40 متر وجود دارد که در طرفین آن طاقچه ­هایی تعبیه شده است.

در سراسر دیوارۀ جنوبی تالار 4 طاقچه و در دیوارۀ شمالی آن 2 طاقچه ایجاد شده است. این تاقچه ها از قرار معلوم کاملاً جدید و حاصل مداخلات اداره اوقاف است و پیش از این مداخلات در واقع در بخش های مختلف دالان اصلی راهروهای فرعی وجود داشته و ورودی بنا در ضلع شرقی تپه است که با شیب تندی به یک مسیل بزرگ منتهی می­شود. در حاشیۀ مسیل و مظهر رشته قناتی وجود دارد که آب مورد نیاز مجاورین زیارتگاه را تأمین می­کند.

این بنا ویژگی خاص و شاخص قابل تاریخگذاری ندارد و فقط شاید بتوان به شیوۀ معماری گنبد دوپوش آن که تا حدی مشابه نمونه­های دوره ایلخانی و تیموری است اشاره کرد، هرچند ممکن است سابقه احداث دالان اصلی زیارتگاه به دوره پیش از اسلام هم برسد. با وجود همه این ها، از روی کتیبه ها و اشعار نوشته شده بر روی اندود دیوارهای گنبدخانه تاریخ های1373 و 1376 هجری قمری خوانده می­شود که بی تردید مربوط به مداخلات بعدی در بنا است که طی دوره قاجار انجام شده است. یکی از این کتیبه ها در روی تاق نمای قرینۀ ورودی گنبدخانه چنین خوانده می­ شود: مرد خداشناس که تقوا طلب کند/ خواهی سفید جامه و خواهی سیاه باش/ میرزا محمد علی بن حاج میرزا باقر.../ سنه 1373 هجری.

فصل های بهار و تابستان زمان مناسب تری برای بازدید از این جاذبه هستند.

ایوان این آرامگاه در دهۀ اخیر توسط ادارۀ اوقاف و امور خیریه به بنای آرامگاه الحاق شده و در گذشته وجود نداشته است.