جزيره نفرين شده
جزيره پالميرا آتول که در اقيانوس آرام و در جنوب جزيره کينگمن قرار دارد، با مساحتي در حدود 12 کيلومترمربع، يکي از دست نخورده‌ترين مناطق روي کره زمين است. اين جزيره براي اولين بار در سال 1798 توسط کاپيتان ادموند فانينگ، که کشتي او با اين جزيره برخورد کرده بود، کشف شد اما او هرگز نتوانست از اين جزيره خارج شود و در همان‌جا از دنيا رفت و بعدها بقاياي جسد او در اين جزيره پيدا شد.
در سال 1802 کاپيتان ساول که با طوفان دريايي شديدي مواجه شده بود، به طور اتفاقي به اين جزيره رسيد و چون آنجا را دست نخورده ديد، فهميد که اين جزيره ناشناخته بوده و بنابراين نام کشتي خود يعني پالميرا را روي آن گذاشت. در سال 1898 اين جزيره يکي از جزيره‌هاي مجمع الجزاير هاوايي معرفي شد.
در سال 1974 جزيره پالميرا به خاطر قتل خانواده مک گراهام ثروتمند اهل سان ديگو بر سر زبان‌ها افتاد. بعد از آن افراد ديگري از جمله خوان والکر و همسرش، استفان استيرنز، وينسنت بوگليسوي و بروس هندرسون به اين جزيره رفتند و هيچ گاه بازنگشتند. همين امر باعث شد تا مردم منطقه به نفرين شده بودن اين جزيره اعتقاد پيدا کنند و از آن به بعد مي‌گفتند هر کس به آنجا برود زنده باز نمي‌گردد.
تا اينکه در سال 1974 دو نفر در جزيره هونولولو در حالي که سوار بر قايق مسافري گراهام بودند، دستگير شدند و به قتل افرادي که به جزيره آمده بودند، اعتراف کردند. اجساد اين افراد پس از جستجو در آب‌هاي اطراف جزيره پيدا شد.
همچنين مردم اعتقاد دارند که گنج‌هاي زيادي در اطراف اين جزيره وجود دارد که با کشتي دزدان دريايي به اعماق آب رفته است ولي هيچ کس تا به حال نتوانسته آنها را بيابد.
بسياري نيز در راه پيدا کردن اين گنج‌هاي خيالي جان خود را نيز از دست داده‌اند. در حال حاضر تنها 20 نفر از کارمندان حفاظت محيط زيست به صورت نوبتي در اين جزيره زندگي مي‌کنند که تنها ساکنان آن هستند.
جزيره متحرک
جزيره بووت، جزيره‌اي آتشفشاني و غير مسکوني زير مدار قطب جنوب و دور افتاده‌ترين منطقه جهان و همچنين متحرک‌ترين جزيره در دنيا است. بيشتر اين جزيره منحصر به فرد از يخ‌هاي شناور پوشيده شده و در بسياري از اوقات سال به طور کلي زير آب فرو رفته و پس از چند ماه دوباره ظاهر مي‌شود.
جدا شدن تکه‌هاي يخ از اين جزيره در فصول گرم سال و اضافه شدن به يخ‌هاي آن در فصول سرد، باعث تغيير مساحت جزيره در طول سال مي‌شود. به همين خاطر مساحت دقيق آن هرگز مشخص نشده است.
تنها موجودات زنده در اين جزيره پنگوئن‌ها، پرندگان و خزه‌هاي دريايي هستند. دماي اين جزيره در بيشتر اوقات سال 60 درجه سانتي‌گراد زير صفر است. براي اولين بار جزيره بووت در اول ژانويه 1739 هنگامي که از زير آب بيرون آمده بود و درهمان زمان توسط چارلز بووت فرانسوي که با کشتي خود از آن منطقه عبور مي‌کرد ديده شد. آنها نام بووت را روي جزيره گذاشتند.
بووت پس از بازگشت اين جزيره را به نام خود ثبت کرد اما ديگر هيچ کس موفق به ديدن جزيره نشد تا اينکه در سال 1772 بار ديگر جزيره ظاهر شده و در اين زمان بود که کشتي ديگري به کاپيتاني جيمز کوک به نزديکي آن رسيد. اما آنها متوجه جزيره نشدند و فکر کردند که اين تنها يک تکه يخ بزرگ شناور روي آب است و به همين دليل از نزديک شدن به آن امتناع کردند.
اين جزيره آن قدر به زير آب رفته و بيرون مي‌آيد که حتي براي گرفتن عکسي ماهواره‌اي از آن ماه‌ها زمان صرف شد. تمام کساني که از اقيانوس آرام عبور مي‌کنند، خواستار ديدن اين جزيره متحرک از نزديک هستند. آنها مي‌دانند که شايد اين جزيره امروز روي آب باشد، اما فردا نتوان اثري از آن پيدا کرد.
جزيره دلپذير
جزيره نائورو که در اقيانوس آرام و مجمع الجزاير ميکرونزيا قرار گرفته، با 21 کيلومتر مربع مساحت سومين کشور کوچک جهان است. اولين ساکنان اين جزيره ميکرونزي‌ها بودند که در حدود 3000 سال پيش به آنجا مهاجرت کردند و در اين جزيره ساکن شدند. آنها در کل 12 خانواده بودند. نام نائورو نيز از زبان آنها گرفته شده و به معني «من به ساحل مي‌روم» است.
جان فرن، کاپيتان انگليسي که به شکار نهنگ علاقه شديدي داشت، اولين اروپايي‌اي بود که در سال 1798 از اين جزيره ديدن کرد و نام آن را جزيره دلپذير گذاشت. از آن تاريخ به بعد بود که اروپاييان به اين جزيره قدم گذاشته و رفته رفته بيماري‌ها و مشکلات شهري را با خود به اين جزيره آوردند. بر اثر بيماري‌هايي که شهرنشينان با خود به آنجا منتقل کرده و باعث مرگ و مير بوميان شدند، تعداد آنها از 1400 نفر به 900 نفر رسيده و بقيه آنها نيز براي زندگي بهتر و پيدا کردن شغل و درآمد به شهرهاي اطراف مهاجرت کردند.
از آن به بعد اين جزيره مکاني شد براي بيماراني که مريضي آنها درماني نداشت. اين جزيره که از صخره‌هاي فسفاتي ساخته شده بود، پس از جنگ جهاني دوم محل مناسبي براي معدنچيان شد و هم اکنون در گوشه و کنار اين جزيره کوچک معادن مختلفي ديده مي‌شود.
جزيره گينسي
جزيره بيشاپ، يک جزيره صخره‌اي بسيار کوچک و غير مسکوني است که به خاطر داشتن يک فانوس دريايي در ميان آن معروف است. اين جزيره به عنوان کوچکترين جزيره دنيا که داراي يک بنا نيز مي‌باشد، در کتاب رکوردهاي گينس ثبت شده و در شمال اقيانوس اطلس و در نزديکي انگلستان قرار دارد.
ارتفاع اين فانوس دريايي که در سال 1847 ساخته شد، 49 متر است. نام اين فانوس دريايي ترينيتي است. سازنده ترينيتي جيمز والکر بود که سال‌ها براي طراحي و ساخت آن زحمت کشيد اما تا سال 1858 اين فانوس حتي يک بار هم روشن نشد.
در پنجم فوريه 1850، فانوسي که با اين همه تلاش ساخته شده بود بر اثر يک طوفان سهمگين تخريب شد و والکر براي بار دوم آن را در سال 1851 از نو و با مشکلات زيادي که با آن مواجه بود، از قبيل شيب زياد صخره‌ها، سنگ‌هاي لغزنده و فرو رفتن مقدار زيادي از جزيره در زير آب در هنگام جزر و مد ساخت.
در سال 1901 يک کرجي کوچک با صخره‌هاي اين جزيره برخورد کرد و صاحب آن جان خود را از دست داد. در سال 1907 نيز کشتي آدميرال شاول در نزديکي جزيره غرق شد و آدميرال توانست با رساندن خود به جزيره بيشوت، جانش را نجات دهد ولي چون نتوانست راه فراري از جزيره پيدا کند در آنجا از دنيا رفت. کشتي او در سال 1967 در نزديکي اين جزيره پيدا شد.
اين جزيره جاي مناسبي براي تبعيد کردن زندانيان خطرناک بود، به طوري که آنها را تنها با مقدار کمي آب و نان به اين جزيره مي‌فرستادند تا به تنهايي زندگي کرده و از گرسنگي و تشنگي جان خود را از دست بدهند.
جزيره دورافتاده
جزيره تريستان دي چانها با 2816 کيلومتر مربع مساحت و 272 نفر جمعيت، دور افتاده‌ترين نقطه مسکوني در جهان است. اين جزيره در اقيانوس اطلس و در نزديکي آفريقاي جنوبي قرار گرفته و با آمريکاي جنوبي 3360 کيلومتر فاصله دارد. اين جزيره براي اولين‌بار توسط تريستائو دي چانها اهل پرتغال کشف شد و او نيز نام خود را روي جزيره گذاشت. در دهه 1800 اين جزيره به مستعمرات انگلستان افزوده شد و از آن زمان بود که تعدادي از مردم تصميم گرفتند در اين جزيره دور افتاده زندگي کنند.
آتشفشان‌هاي متعددي که در دهه 1960 در اين جزيره به وقوع پيوست، بسياري از خانه‌ها را ويران کرده و جان خيلي از اهالي آن را گرفت. جمعيت 272 نفري اين جزيره تنها 8 نام خانوادگي دارند و از کد پستي انگلستان استفاده مي‌کنند و اگر بسته‌اي پستي داشته باشند، ماه‌ها طول مي‌کشد تا به دستشان برسد.
جزيره تريستان آنقدر کوچک است که فاقد فرودگاه بوده و نزديک‌ترين خشکي با جزيره 3218 کيلومتر فاصله دارد. اين جزيره علاوه بر بوميانش، ميزبان کوچکترين پرنده جهان است که قادر به پرواز نيست و در جاي ديگري ديده نشده است. به دليل خزه‌ها و جلبک‌هاي بسيار زياد و صخره‌هاي آتشفشاني که زير آب قرار گرفته و از روي آب ديده نمي‌شوند، نزديک شدن به اين جزيره بسيار مشکل است به طوري که تا به حال کشتي‌ها و قايق‌هاي زيادي در نزديک آن غرق شده‌اند.
جزيره آتشفشاني
جزيره پيت کايرن از چهار جزيره کوچک آتشفشاني به نام‌هاي هندرسون، دوسي، پيت کايرن و اوئنو تشکيل شده که در جنوب اقيانوس آرام قرار دارد و از مستعمرات انگلستان است و اولين مستعمره اين کشور در اقيانوسيه به حساب مي‌آيد.
مساحت کل اين جزاير کوچک 47 کيلومتر مربع است و به همين دليل از کوچکترين جزاير دنيا محسوب مي‌شوند. اين جزيره به خاطر سکونت دزدان دريايي تاهيتيئي، بسيار معروف است و با اينکه امروزه هيچ کدام از آنها زنده نيستند، اما نام خانوادگي‌شان در جزيره و مرکز آن يعني شهر آدامز بسيار شنيده مي‌شود.
اين جزيره در سال 1767 توسط کاپيتان فيليپ کرترت افسر نيروي دريايي انگلستان، کشف شد و او نيز نام خود را بر روي جزيره گذاشت اما آن را ثبت نکرد.
چندي بعد يک ماجراجوي انگليسي به آنجا سفر کرد و پس از بازگشت جزيره را به نام خود يعني پيت کايرن ثبت کرد. در سال 1790 اولين کساني که در اين جزيره ساکن شدند، دزدان دريايي شامل شش مرد و 11 زن و يک کودک بودند که برخي از اين زن‌ها و کودکان از شهر دزديده شده بودند يا بر اثر برخورد کشتي‌شان با جزيره و نداشتن راه فرار در آنجا ساکن شدند و از آن به بعد اين جزيره مقر ياغيان شد.
کشتي آنها در سال 1957 در اعماق آب‌هاي اطراف جزيره پيدا شد. آمار به دست آمده نشان مي‌دهد که تا سال 2008 جمعيت اين جزيره 49 نفر بوده که با مرگ يک پيرمرد 88 ساله اين تعداد به 48 نفر رسيد.
به جز جزيره پيت کايرن سه جزيره ديگر خالي از سکنه است. اين افراد از طريق ساخت صنايع دستي و پرورش زنبور عسل امرار معاش مي‌کنند.
